Režim u Srbiji je ušao u svoju terminalnu fazu. Kako god da se aktuelna kriza završi: kolapsom vlasti, nekim prelaznim rješenjem, agresivnim slomom protesta ili čak mirnom pobjedom Aleksandra Vučića nad „obojenom revolucijom“, i više je nego jasno da je kraj na vidiku, piše Dejan Bursać u kolumni za Danas.rs, koju u nastavku prenosimo u cijelosti:

Ne samo zato što svaki politički režim ima svoju amplitudu i oročeno trajanje, već i zbog onoga što je ova kriza razotkrila: koruptivni sistem koji je inkliniran da proizvodi afere i nesposoban da se izbori sa njima u okruženju koje nije strogo kontrolirano, a društvo u Srbiji to svakako više nije.

Terminalna faza može da potraje, pa čak i više godina. Međutim, polarizacija u društvu je porasla do tačke pucanja, rejting vladajuće stranke polako opada, dok je povjerenje glasača (čak i njegovih) u Aleksandra Vučića na decenijskom minimumu, prije svega zato što ne umije da riješi ovu krizu, uprkos tome što je isprobao čitav set strategija i trikova.

Važnije, srpsko društvo se od novembra do danas dubinski promijenilo i oslobodilo, te će i ubuduće snažnije reagovati na svaki problem. Dodatno, mladi su se uključili u politiku i time dodatno ohrabrili nešto starije kohorte građana.

Najzad, u ovoj krizi je jasno da je Vučić napustio granice hibridnog režima, do sada maskiranog fasadom selektivno primjenjivanih demokratskih normi, koje su raspršene postupcima agresije prema demonstrantima, potčinjavanjem policije i pravosuđa partijskoj kontroli, protivzakonitim kažnjavanjima prosvjetara i univerziteta, ilegalnom upotrebom oružja nad mirnim demonstrantima.

Održavanje autoritarne vlasti u 21. vijeku u Evropi vodi gubitku ne samo unutrašnjeg, već i Aleksandru Vučiću tako dragog (i godinama vješto sticanog) spoljašnjeg legimititeta.

Taj put od tačke A (trenutna situacija) do tačke B (pad režima) može biti raznolik i nepredvidiv. Sam mehanizam obuhvata sve opcije od naglog pada hipotetički izazvanog kontinuiranom neupravljivošću zemlje, preko parcijalnog krunjenja podrške, do čitave lepeze međurješenja (prelazne i ekspertske vlade), pa čak i do eventualnog izbornog poraza tamo negdje 2027. godine.

Zajedničko za sva ova rešenja jeste što će zahtijevati od druge strane nešto što se popularno naziva politička artikulacija: odnosno stvaranje platforme koja može da mobiliše dovoljnu podršku građana da nadvlada režim i nametne alternativnu političku situaciju. Vidim četiri takve opcije u datom društveno-političkom kontekstu, i svaka od njih sa sobom nosi set problema koji uglavnom dolaze direktno iz činjenice da je u prethodni 13 godina normalan demokratski politički život u Srbiji vrlo temeljno razvaljen.

Opcija 1. Opozicija. Najprirodnija situacija bi naravno bila da postojeća parlamentarna opozicija smijeni vlast. U funkcionalnom partijskom sistemu, katastrofa kakva se desila na Željezničkoj stanici u Novom Sadu, u kombinaciji sa agresivnom reakcijom vlasti, pa praćena sa skoro pet mjeseci protesta i blokada, gotovo automatski bi dovela do ogromnog pada rejtinga vladajućih i konsekventnog rasta opozicije. U Srbiji se to dešava u mnogo skromnijim brojkama, posebno na opozicionoj strani jednačine. Tome doprinose kako medijski presing i podređenost institucija vladajućem narativu, tako i sa druge strane fragmentirana opozicija u koju javnost ima toliko nisko povjerenje, da ignoriše inače vrlo korektno razrađen prijedlog prelazne vlade.

Opcija 2. Novi akteri. To bi mogli biti neke od novijih stranaka i pokreta iz drugog plana (čiji rast djelomično i pokazuju istraživanja javnog mnijenja), ili potpuno nova politička snaga (recimo često spominjanih studenata i univerzitetskih profesora). Ovo drugo sa sobom nosi problem vrlo kompleksnog procesa odlučivanja unutar studentskog pokreta, koji se pokazao odličnim za održavanje dugotrajnog pritiska na vlast, ali vjerojatno ne bi bio podesan za brze reakcije kakve bi zahtijevala politička artikulacija. Kakogod, ova opcija bi vjerovatno morala da sačeka validaciju na izborima, što je dodatni rizik u hibridnom režimu (koji sada naginje ka autoritarnom) gdje je izborna arena kontrolisana od strane vladajuće stranke.

Opcija 3. Raskol unutar režima. Prva asocijacija ovdje je svakako SPS, mada je ta stranka također temeljno razvaljena od strane svog najbližeg partnera, a ni nema brojke da samostalno u parlamentu ugrozi vladajući većinu – iako je bez sumnje prva rezervna opcija za eventualno razočarane glasače SNS. Međutim, ovdje mislim na nešto drugo. U funkcionalnom političkom životu, prolongirana kriza bi stvorila rivalstvo unutar vladajuće političke partije. Činjenica da gotovo pet mjeseci ne uspijevate da obezbijedite stabilnost, uz niz afera koje vas prate, svakako bi podstakla drugi ešalon u partiji da mobiliše podršku i smeni aktuelno rukovodstvo, kako bi partija opstala. Ovdje je problem u tome što SNS praktično i nije politička partija sa internim procedurama i institucionalizovanom strukturom koja nije fasadna – već je kombinacija liderskog pokreta i razgranate mreže klijentelističkih veza koje prevazilaze bilo kakav ideološki projekat. Uostalom, sama pozicija Aleksandra Vučića, koji bez sumnje upravlja tom strankom sa mjesta običnog člana, dosta govori o tome. U takvom okruženju, nastanak unutastranačkih frakcija je veoma otežan.

Opcija 4. Novi mehanizmi. Studenti su nedavno pozvali građane da se organizuju u zborove, i mnogi su počeli to da čine. Ovaj relativno novi vid samoorganizovanja je komunikativno poslužio studentima kao sredstvo mobilizacije, pre svega da se disperzuje teret političkog zahtjeva za smjenom režima sa studentskih pleća na cijelo društvo. Međutim upitan je njegov potencijal kao održivog političkog koncepta u kom bi difuzni i neformalno organizovani građani na mikro nivou širom Srbije mogli da se politički artikulišu toliko da bi se u nacionalnoj areni borili protiv ovakvog režima. U funkcionalnoj demokratiji, taj mehanizam mobilizacije se odvija preko političkih partija tj. njihovih lokalnih odbora, međutim ekstremno nepovjerenje (i slaba organizacija) kod nas sprečavaju razvoj tog kanala.

Šta je onda dobitna formula? Jer ovaj režim će, kako god da uspije ili ne uspije da se iskobelja iz “aktuelne situacije”, ostati ranjen i padu vrlo sklon, a njega će morati da zamijeni nekakva politička alternativa. Možda je, ustvari, rješenje u svemu po malo. Neke od opozicionih stranaka će se možda uozbiljiti, udružiti i svojim postupcima steći povjerenje građana, neki novi akteri će dodatno ojačati, mnogi studenti i profesori će se uključiti u političku borbu – bilo kroz postojeće, bilo kroz sopstvene platforme, javiće se i novi mehanizmi organizovanja koji će opet izroditi neke nove inicijative širom Srbije, a stvoriće se možda i pukotine, možda i prelijetanja, možda i sukobi unutar režima.

Nanovo probuđeni građani Srbije će svakako imati čitavu lepezu izbora i tu tradicionalna pasivnost izazvana manjkom kredibilnih opcija za angažman više neće biti toliko snažan izgovor. Građani su se svakako već vratili u politiku, sada je samo vrijeme za formalizaciju tog povratka kroz neku od ponuđenih opcija. Ukratko – sve je na stolu, na nama je da se poslužimo.

Autor je viši naučni saradnik u Institutu za filozofiju i društvenu teoriju, Univerzitet u Beogradu.

(DEPO PORTAL/ad)